Chronologia

Proszę zwrócić uwagę, iż chronologia poniższa, nie jest bynajmniej wyczerpująca. Jej zadaniem jest dać ogólny obraz najważniejszych wydarzeń w życiu Vincenta Van Gogha.

1853	Vincent van Gogha przychodzi na świat 30 marca w małej wiosce Groot-Zundert w Holandii. Jego rodzicami są Teodor van Gogh (1822-1885) i Anna Kornelia nee Carbentus (1819-1907).
1857	1 maja tegoz roku rodzi sie mlodszy brat Vincenta, Theo.
1862	Podczas pobytu w Zundert Vincent stawia swe pierwsze kroki.
1864	Vincent rozpoczyna naukę szkolną w Zerenbergen. Studiuje francuski, angielski i niemiecki.
1869	Po zakończeniu szkoły Vincent jest czeladnikiem w Goupil i Cie- firmie z Paryża handlującej dziełami sztuki. Pracuje w oddziale londyńskim przedsiębiorstwa założonym przez wujka Vincenta (Wujek Cent). Vincent składa częste wizyty w muzeum w Hadze.
1872	Vincent spędza wiele czasu ze swym bratem Theo. Rozpoczynają trwającą całe życie korespondencję, która obecnie stanowi najlepsze źródło poznawcze opinii, uczuć i myśli Vincenta.
1873	Vincent zostaje przeniesiony do Londyńskiego oddziału Goupil i Cie. Zwiedza muzea i galerie rozszerzając swą wiedzę o sztuce. Vincent pozostaje w internacie szkolnym prowadzonym przez panią Urszulę Loger. Przez dziesięciolecia sądzono, iż artysta był zakochany w córce pani Loger, Eugenii. Ostatnie dowody jednak wskazują, że w istocie Vincent był zakochany w Karolinie Haanebeek- przyjaciółce rodziny Van Gogha, mieszkającej w Holandii. Uczucia przyszłego artysty pozostały nieodwzajemnione.
1874	Vincent wykazuje wiele zainteresowania stanowiskiem w Goupil & Cie. Ostatecznie też zostaje przeniesiony do oddziału paryskiego. Jednak w końcu roku wraca do Londynu.
1875	Wyniki pracy Vincenta w Goupil & Cie pogarszają się. W tym samym czasie poświecenie się przyszłego autora „Gwiaździstej Nocy” studiowaniu Biblii osiąga obsesyjny poziom.
1876	Po rezygnacji ze stanowiska wczesną wiosną Vincent podróżuje do Ramsgate w Anglii, gdzie przyjmuje stanowisko w małej szkole z internatem. Później w tym samym roku Vincent przyjmuje nowa pracę, w charakterze nauczyciela i wikarego u wielebnego T. Slade’a Jonesa, pastora Metodystów. 29 października Vincent wygłasza swe pierwsze niedzielne kazanie.
1877	Vincent opuszcza Anglię i podejmuje tymczasowo pracę w księgarni w Dordrecht. Tak, jak to było w przypadku jego stanowiska w Goupil & Cie, Vincent wykazuje niewielkie zainteresowanie swą pracą, zachowując się obraźliwie wobec kolegów i klientów. Później Van Gogh kontynuuje studia religijne w Amsterdamie.
1878	Formalne studia religijne Vincenta dobiegają końca, jednak zdeterminowany kontynuuje swe religijne powołanie. Przyszły autor „Słoneczników” podróżuje do Borinage, rejonu wydobycia węgla kamiennego w Belgii. Warunki życia i pracy zarówno Van Gogha, jak i górników są bardzo złe (proszę obejrzeć niektóre akwaforty z tego okresu, aby zrozumieć ich smutek i przygniatająco przygnębiający nastrój, kiedy to Vincent żyje w skrajnej nędzy nie zarzucając jednak czytania Biblii górnikom i innych obowiązków religijnych.)
1879	Praca Van Gogha w Borinage trwa. Vincent poświęca całą swą energię pomocy górnikom- dając im ubrania i pożywienie, którymi to dobrami dzieli się z potrzebującymi pomimo, iż sam ledwo wiąże koniec z końcem. Jego religijny entuzjazm i chęć pomagania ubogim górnikom w końcu zwracają uwagę zwierzchników, którzy uważają, iż zachowanie Vincenta jest zbyt fanatycznie religijne. Wkrótce Van Gogh zostaje zwolniony ze stanowiska w Borinage i w konsekwencji cierpi z powodu depresji widząc daremny trud wszelkich swych wysiłków. Wkrótce przyszły malarz przenosi się do Cuesmes, aby kontynuować pracę "u podstaw", wśród społeczności górniczej. Jednak w tym czasie jego zaangażowanie religijne zaczyna słabnąć, kosztem powrotu do malarstwa.
1880	Punkt zwrotny w życiu Vincenta. Niedoszły duchowny porzuca swe religijne zajęcia i poświęca się całkowicie malowaniu górników i dotkniętych biedą tkaczy. Theo rozpoczyna wspieranie finansowe Vincenta. Sytuacja ta, będzie niezmienna, aż do śmierci malarza. W końcu tegoż roku Vincent rozpoczyna formalne studia malarskie w Brukseli.
1881	Vincent odwiedza Theo w Etten. Później tegoż roku, starania artysty o rękę kuzynki Kornelii Adriany Vos-Stricher zostają odrzucone. Vincent jest zdruzgotany odmową tejże. Jednakże przez cały ten okres kontynuuje swe artystyczne zajęcia. Spędza czas z malarzem Antonem Mauvem (1838-1888), który jest pierwszą osobą wprowadzającą Vincenta w arkana malowania akwareli. Uczuciowa porażka powoduje u malarza ponowne załamanie psychiczne. Jego stosunki z ojcem zaczynają się psuć.
1882	Vincent spotyka Clasinę Maus Hornik (znaną jako Sien). Zamieszkują razem. Sien jest prostytutką z pięcioletnią córką. Kobieta jest w ciąży. Podczas studiów Van Gogh spotyka się i maluje z kilkoma znajomymi malarzami. (Janem Hendrikiem Weissenbruchem i Georgiem Hendrikiem Breitnerem). Stan zdrowia psychicznego Vincenta ponownie pogarsza się. Artysta zostaje umieszczony w szpitalu na trzy tygodnie, z rozpoznaniem rzeżączki. Po zwolnieniu spędza wiele czasu malując naturę, a także korzystając modeli malarskich- Sien i jej nowonarodzonego dziecka.
1883	Po ponad roku spędzonym razem, Vincent rozstaje się z Sien. Kontynuuje życie poświęcając się całkowicie pracy. Podróżuje do Drenthe w północnej Holandii malując tam melancholijne i smętne pejzaże z pracującymi tamże rolnikami. Później w tym roku artysta przeprowadza się do Nuenen. Mieszka z rodzicami. Zakłada małą pracownie, korzystając z pomocy Theo.
1884	Niestrudzenie malując, Vincent nawiązuje związek z córką sąsiada, Margot Begemann. Obie rodziny sprzeciwiają się ich planom małżeńskim i w rozpaczy Margot usiłuje się otruć. Vincent jest bardzo rozczarowany, kiedy związek z Margot kończy się. Malarz kontynuuje jednak pracę zawiązując przyjaźń z Antonem C. Kerssemakersem (1846-1926), garbarzem i entuzjastą malarstwa. Artyści spędzają wiele czasu razem, rozmawiając o sztuce i zwiedzając muzea.
1885	Po śmierci ojca w marcu, Vincent kontynuuje pracę i wczesną wiosną maluje obraz, który wielu uważa za jego pierwsze wielkie dzieło- „Jedzących kartofle”. Vincent rozszerza swe doświadczenia, aby włączyć większą różnorodność kolorów. Niesłychanie intrygują go japońskie drzeworyty.
1886	Chcąc kontynuować dalszą formalną edukację artystyczną Vincent przedkłada niektóre ze swych prac przed obliczem komisji Akademii w Antwerpii. Zostaje przyjęty do klasy dla początkujących. Jak można było się spodziewać, Vincent nie pasował do Akademii, którą wnet opuszcza. Później tegoż roku Vincent przeprowadza się do Paryża, gdzie mieszka z Theo. Po przyjeździe do Paryża Vincent zaczyna studia pod okiem malarza Carmone’a (1845-1924). Atelier niezbyt wciąga Van Gogha i praca z Carmonem ma niewielkie artystycznie znaczenie na Vincenta. Za to daje możliwość zapoznania się z jego nowymi kolegami: studentami Johnem Russellem (1858-1931) i Emilem Bernardem. Później tegoż roku Theo- który pracuje dla Boussod &Valadon kierując galerią sztuki na Montmartrze wprowadza Vincenta w świat dzieł Impresjonistów: Claude’a Moneta, Pierra Augusta Renoira, Camilla Pisarro, Edgara Degasa i Georgesa Seurata. Ich prace miały głęboki wpływ na Vincenta i jego podejście do koloru. Następnie w tym samym roku malarz zaprzyjaźnia się z Paulem Gauguinem. Burzliwa znajomość tych dwóch artystów później okaże się przełomowym i dramatycznym w życiu obu malarzy.
1887	Przez cały rok Vincent kontynuuje pracę w Paryżu. Kontynuuje studia malarskie spierając się artystycznie z Bernardem i Gauguinem. W trakcie roku Vincent eksperymentuje z kilkoma różnymi stylami, włączając w to japońskie drzeworyty i pointylizm.
1888	Jest to przełomowy czas w życiu Van Gogha. Vincent opuszcza Paryż w lutym i przenosi się do Arles na południu. Na początku fatalna zimowa pogoda powstrzymuje Vincenta przed pracą ale kiedy nadchodzi wiosna Vincent zaczyna malowanie ukwieconych pejzaży Prowansji. Ostatecznie Vincent wprowadza się do „Żółtego Domu”, schronienie- które wynajął w nadziei na założenie komuny artystycznej na południu Francji. Vincent jest niesłychanie podekscytowany, kiedy maluje wiele krajobrazów nadmorskich (w Saint-Maries-de-la-Mer), a także wiele ze swych słynnych portretów (włączając w to serię z listonoszem Józefem Roulinem i jego rodziną.) Przez cały rok Vincent kontynuuje malowanie swych najlepszych prac. Z niepokojem oczekuje przybycia swego przyjaciela Paula Gauguina, z którym- jak marzy- założy artystyczną komunę malarską. Gauguin ostatecznie przyjeżdża w październiku, wprowadzając się do „Żółtego Domu”. To wszystko okazuje się być bardzo zapładniające artystycznie i produktywnie owocne w życiu ich obu. Ten wspaniały czas wynagradza im obu wcześniejsze rozczarowania i kłopoty. Choć przyznać trzeba, iż był to okres napięty, burzliwy i pełen niekończących się dysput i sporów artystycznych. Wraz z pogarszaniem się pogody stosunki między oboma malarzami również psują się. Związek obu malarzy ostatecznie znajduje swój dramatyczny koniec 23 grudnia, kiedy Vincent miał zaatakować Gauguina brzytwą. Natychmiast po ataku, Vincent całkowicie traci kontakt z rzeczywistością. W przypływie szału odcina sobie część lewej małżowiny usznej. Tenże kawałek ucha opakowuje w gazetę i następnie okazuje zawiniątko prostytutce w domu publicznym, w którym to przybytku jest częstym gościem. Vincent wkrótce zostaje ponownie hospitalizowany. Po rychłym przybyciu Theo zostają poczynione przygotowania do otoczenia malarza troskliwa opieką.
1889	Vincent zaczyna wracać do zdrowia tuż po Nowym Roku, Opuszcza szpital w Arles 7 stycznia. Na początku roku stan psychofizyczny artysty ulega stałym zmianom. Czasem malarz zdaje się być całkowicie spokojny i skupiony, innym razem cierpi z powodu halucynacji i iluzji. Vincent kontynuuje prace sporadycznie w swym „Żółtym Domu. Wzrastająca częstotliwość jego psychicznych załamań przekonuje go, w czym wspiera go brat Theo, do wstąpienia do przytułku dla chorych psychicznie pod wezwaniem Świętego Pawła Mansole’a w Saint-Remy w Prowansji. Mija rok pełen ciągle zmieniających się stanów psychofizycznych Vincenta. Kiedy tylko jest w stanie Artysta maluje krajobrazy (jego słynne gaje oliwne i cyprysy) z przytułku. Zostaje jednak zmuszony do zaprzestania pracy- kiedy jego ataki (w czasie których usiłuje otruć się przez połknięcie swych własnych farb) powracają. Ponieważ ataki zdarzają się podczas pobytu Vincenta w plenerze, malarz zamyka się wewnątrz zaczynając wykonywać serie obrazów opartych na pracach innych artystów, których uwielbiał (szczególnie Milleta i Delacroixa). Ironią losu jest, że pomimo, iż stan umysłu Vincenta stale podupada w ciągu roku, jego praca ostatecznie zaczyna zyskiwać uznanie w świecie artystycznym. Jego Gwiaździsta Noc Nad Rodanem i Irysy są wystawione na Salonie Niezależnych we wrześniu, a w listopadzie artysta zostaje zaproszony do wystawienia sześciu ze swych dzieł przez Oktawiusza Mausa (1856-1919), sekretarza belgijskiej grupy artystycznej „Lex XX”. Vincent zaczyna pracować w plenerze ponownie. Rok kończy się jednym z najgorszych ataków, kiedy to Vincent ponownie usiłuje otruć się farbami. Malarz znów zostaje ubezwłasnowolniony.
1890	Rok ten zaczyna się, tak jak poprzedni wieloma nawracającymi załamaniami nerwowymi Vincenta. Tak, jak uprzednio artysta kontynuuje pracę, kiedy tylko może. Im bliżej kresu życia malarza, tym większe uznanie dla osiągnięć artysty. 31 stycznia żona Theo, Jo, rodzi syna- któremu nadane zostaje imię Vincent Willem. Po serii ataków w lutym- trwających dwa miesiące- zadecydowano, że Vincent powinien przeprowadzić się bliżej Theo i być oddany pod opiekę dra Paula Gacheta. Vincentowi poprawia się znacznie w trakcie przeprowadzki i podróży do Paryża, kiedy to wygląda krzepko i zdrowo (lepiej nawet niż brat Theo- kłopoczący się nieustannie ze swym słabym zdrowiem). W maju Vincent przeprowadza się do Auvers-sur-Oise, niedaleko Paryża będąc ciągle pod opieką dra Gacheta. Zaczyna malować z niesłychaną energią, tworząc ponad 80 obrazów- w ciągu ostatnich dwóch miesięcy, które mu pozostały. Czerwiec: Vincent w dalszym ciągu tworzy niektóre ze swych najlepszych prac a jego stan psychofizyczny poprawia się znakomicie. Dr Gachet wierzy w całkowite wyzdrowienie Vincenta. Artysta spędza wiele czasu z Theo, Jo i jego nowonarodzonym bratankiem. Wielu zdaje się, iż Vincent w końcu wyzdrowiał. Lipiec: Tak, jak Vincentowi poprawiło się zdrowie, tak finansowo pogorszyło się Theo. Na domiar złego Theo boryka się z kłopotami zdrowotnymi swego małego synka- Vincenta Willema. Malarz składa wizytę Theo 6 lipca i jest zdruzgotany stanem zdrowia brata. Vincent kontynuuje pracę w nadchodzących tygodniach ale niestety stan jego zdrowia osiąga dno. Prawdopodobnie z powodu wyrzutów sumienia spowodowanych poczuciem bycia brzemieniem dla Theo i jego rodziny, co z kolei jest powodem kłopotów finansowych i zdrowotnych brata- malarz całkowicie załamuje się. 27 lipca Vincent idzie na spacer, podczas którego strzela sobie z pistoletu w klatkę piersiową. Udaje mu się dowlec do domu wieczorem, nic nie mówiąc nikomu o tym co się stało. Ciężko ranny zostaje w końcu znaleziony w swym mieszkaniu. Zostaje wezwany lekarz. Kula nie może zostać usunięta i Theo zostaje zawiadomiony. Ostatnie godziny życia Vincenta są bardziej podobne do jego dwóch lat życia- wahając się między całkowita rozpaczą a pozornym zadowoleniem. Po próbie samobójczej, Vincent spędza niewiele czasu, który mu pozostał- siedząc na łóżku, paląc fajkę, cały czas z Theo u swego boku. Blisko końca Theo siada na łóżku brata trzymając jego głowę w dłoniach. Vincent mówi: „Gdybym tylko mógł tak właśnie odejść.” Vincent van Gogh umiera następnego dnia 29 lipca. Pogrzeb ma miejsce wkrótce potem a trumna artysty zostaje pokryta dziesiątkami słoneczników, które tak ukochał.
1891	Theo nigdy nie doszedł do siebie po śmierci ukochanego brata. Zdrowie niezłomnego mecenasa swego ukochanego brata Vincenta załamuje się coraz bardziej. Umiera 25 stycznia w Utrechcie.
1914	Ciało Theo zostało ekshumowane i pochowane w grobie obok Vincenta w Auvers-sur-Oise.
1960	Zostaje utworzona Fundacja Vincenta van Gogha z radą nadzorczą złożona z Vincenta Willema van Gogha, jego drugiej żony i jego trójki dzieci oraz urzędnika reprezentującego rząd holenderski. Fundacja została powołana do życia, aby zabezpieczyć te dzieła Vincenta van Gogha, które były częścią rodzinnych majętności i aby w końcowym rozrachunku umieścić je w muzeum, przeznaczonym wyłącznie dla tej wielkiej kolekcji.
1962	Fundacja Vincenta van Gogha zakupiła kolekcje dzieł sztuki od Vincenta Willema van Gogha z pełną aprobatą i współpraca ze strony rodziny malarza. Rząd holenderski powziął uchwałę potwierdzającą wstępne ustalenia i 21 lipca podpisana została ostateczna zgoda pomiędzy państwem holenderskim a Fundacją Vincenta van Gogha.
1973	2 czerwca otwarte zostaje Muzeum Van Gogha w Amsterdamie. W Muzeum znajduje się miejsce dla setek dzieł Vincenta, a także wielkie archiwum, zawierające listy i dokumenty artysty.
1990	30 marzec - 29 lipiec: W setną rocznicę śmierci Vincenta Muzeum Van Gogha zorganizowało retrospektywną wystawę obejmującą ponad 120 obrazów artysty. 15 maj: Vincent sprzedał tylko jeden obraz- „Czerwoną winnicę”. Ale właśnie w tym dniu 100 lat po śmierci malarza jego „Portret Dra Gacheta" zostaje sprzedany na aukcji w Domu Aukcyjnym „Christie” za kwotę 82,5 miliona dolarów, największą kiedykolwiek zapłacona sumę za obraz jakiegokolwiek artysty. 14 listopad: Praca Vincenta wykonana piórem i atramentem: „Ogród z Kwiatami” sprzedaje się na aukcji w „Christie" za 8,38 mln dolarów. Z kolei kwota powyższa okazuje się być najwyższą zapłacona w historii za rysunek.
1990 - do teraz	Ciągle publikowane są niezliczone opracowania o Vincencie, również w nowych technologiach- takich jak WWW (the World Wide Web) i na interaktywnych CD-Romach. Dostarczają one nieocenionych wiadomości o życiu i twórczości Vincenta pokoleniom miłośników talentu malarza i entuzjastów nieprzemijającego piękna dzieł artysty.